अापणच स्वतःशी मैत्र साधावे, हेच खरे. पण त्या साठी, स्वः चा भाव जाणावा.
५.२ .२०२४ .आपणच स्वतःशी मैत्र साधावे, हेच खरे. पण त्यासाठी, स्वःभाव जाणावा.
मत्प्रिय वाचक मंडळींना, माझे अभिवादन. खरे तर, माझे वाचक, नक्कीच माझ्यापेक्षा वयाने लहान असणार. एखादाच ७३+ असेल. पण काल आपण पाहिले, कित्येकदा आपणच , आपल्या वित्त संपत्तीचे वैरी होतो. पण हेच आज मी विशद- तपशिलासह लिहिणार आहे. यात पहिली गोष्ट करावयाची, ती म्हणजे स्वतःची ओळख. काय म्हणता? ह्यँ! कोणाला, आपल्याबद्दल, माहीती नसणार का? हो, हे सत्य आहे. आता बघा, आपलेच शरीर.पण त्यात काय Fault आहे, ते आपल्याला डॉक्टरांकडू समजून घ्यावयास, भाग पडते. आपल्या ला जेव्हा एखाद्या कठीण व बिकट प्रसंगाला तोंड द्यावे लागले, तर बहुतेक मंडळी गोंधळतात. इथे उच्च शिक्षण आर्थिक सुबत्ता कामी येत नाही, तर डोकेबाजपणा व चलाखी कामी येते. बघाच. मी माझ्या जीवनातील प्रसंग सांगते.
तसे तर "हे" मी २सप्टेंबर २३ला, वेगळ्या संदर्भात लिहिले होते.
पण आता, परिस्थिती व अनुभव माणसाला, कशी सहज तोंड द्यावयास शिकवते, बघा.
एकदा काय झाल।
मी मालाडला एक संस्था चालवत असे. तेथील डोकेबाज महिलांनी, मुलामुलींना engage ठेवण्यासाठी एक कल्पना लढवली होती. आम्ही मी व माझी मैत्रिण पांढरपेशा जीवन जगत होतो. कायद्याच्या नजरेतून त्या मुलामुलींकडे बघत असू. त्यातील लहान मुले-मुली ८ ते१४ वयाची शाळे व्यतिरिक्त वेळात, पिना व टिकल्या पॅकेटमध्ये बसवण्याचे काम करत. आम्ही पालकांना बोलावून, हे लेक्चर दिले बालकामगार वगैरे. सर्वांनी शांतपणे ऐकून घेतले. मग आम्ही हुरूप येऊन, हे बंद करा, सांगितले. पण एक महिला , दोन मुलींची ( वय १२ व १४) आई बोलली,
" मॅडम, आमचा एक प्रॉब्लेम आहे. आम्ही सर्व जणी घरकामासाठी घरोघर जातो. सकाळी निघून ४.५ वाजेपर्यंत घरी पोहोचतो. ह्या मुलींवर लक्ष ठेवायला कोणी नसते, तेव्हा, जर त्यांनी इतकी पॅकेटे पुरी केली , तर त्या घरीच बसल्या, हे कळते. व एकत्र असल्यामुळे, कोणी, इतक्या मुलींना, एकटे गाठून गडबड करणार नाही हो. हा मुद्दा व त्यांचा- योग्य उपाय - आम्हाला कल्पनेत ही सुचला नाही. मग आमचे ज्ञान वाढले हे सहज घडले. तुम्ही पण योग्य रितीने असे संरक्षणासाठी निश्चित करू शकाल. त्यांनी संकटाला दूर ठेवलेच. पण त्याच बरोबर, कमाईसुध्दा वाढविली. इच्छा तेथे मार्ग. Then start something and become, " SOMEBODY" for these generation" and share these blogs everyday to engage everybody in between your nearest and dearest.
Comments
Post a Comment